GÜĞÜM:Benim bildiğim hammaddesi alüminyum(imiş) olan, sobanın üstüne konulmak suretiyle su ısıtmak amaçlı kullanılan, kapaklı, şekil itibariyle vazoyu andıran, geniş altlı, dar boğazlı, boş durumdayken darbe aldığında bolca ses çıkaran, oldukça kullanışlı bir ev gereci.

DÜRİYE: Muhtemelen kırsal bir kesimde, şehir suyu şebekesinin henüz evlere taşınmadığı dönemlerde yaşamış, kol kaslarının baya baya kuvvetli olduğu sanılan bir Anadolu dilberi.


Şimdi de türkülere konu olan Düriye bacımız ve onun güğümleri konusuna hep beraber eğilelim:
Benim zannımca Düriye geniş bir aileye gelin gitmiş, al yanaklı, biraz da sarsak, uzun, zayıf bir ana kuzusudur. Bazı râvîlerin söylediğine bakılırsa Düriye mutfak işlerinde pek hamarat olmayan, sofra, yemek gibi işlere ancak âmâ dedesi kadar aşina olan sakar bir kızcağızdır.

Ev ahalisi bu kızı boşuna almadılar ya, ev işlerinden anlamıyor diye kızı dizlerinin dibinde oturtacak değiller. “Ne yapalım, ne yapalım” derken evin çirkin ve küçük oğulu “Su taşıtalım” demiş ve vermişler boş güğümleri eline.

Düriye sultan o gün bugündür elinde güğümleriyle su taşır olmuş. Allı morlu bir entari üzerinde, yürürken nereye baktığı belli olmayan baygın bakışları yüzünde, alına salına aşındırmış su yollarını.

Vee bu hikaye türkü olmuş dillerde, söylenip gelmiş günümüze...


Düriyenin güğümleri kalaylı aaaah, kalaylııı :))